วันนี้เป็นวันที่บิเซียทองของผมจากไป
หลังจากที่มันอยู่กับผมมานานเกือบปี
ผมเรียกมันเล่น ๆ ว่า "เจ้าหมูอ้วน"
เพราะมันกินเก่งมาก ตัวก็ขาว ๆ มันเป็นปลาที่ผมรักมากที่สุด ตั้งแต่เคยเลี้ยงปลามา
สาเหตุมันเป็นเพราะผมเอง ที่ประมาทเกินไป
ผมคิดว่าแค่กุ้งเรนโบว์ตัวนึงที่ยาวไม่ถึง 3 นิ้ว
ที่ผมเพิ่งจะซื้อมันมาได้แค่ 2 วัน
ไม่คิดว่ามันจะสามารถทำร้ายบิเซียที่ยาวกว่ามันถึงเท่าตัว
และแล้วมันก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น ในวันนึง
เจ้าหมูอ้วนของผมที่ปกติจะอึด และหนังหนา และไล่กินปลาเล็ก ๆ ตัวอื่นเป็นประจำ
กลับมีลำตัวที่บอบช้ำ จ้ำเลือดเกิดขึ้นตามครีบและลำตัว
ผมแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่า นี่เป็นฝึมือของกุ้งหรือเนี่ย??
ทั้ง ๆ ที่ก้ามมันก็ไม่ใหญ่นัก แต่มันกลับทำร้ายเจ้าหมูอ้วนซะบอบช้ำขนาดนี้
ผมพาร่างอันบอบช้ำของเจ้าหมูอ้วน "นี่มันคงจะเจ็บมาก จนไม่สามารถขยับลำตัวได้" ผมแยกมันไว้เพื่อรักษา
แต่แล้ว มันก็สายเกินไป
เจ้าหมูอ้วนที่น่ารักของผมมันคงจะเจ็บมาก
มันได้จากผมไปด้วยสภาพร่างกายที่บอบช้ำ
ผมแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
.
.
ผมจึงอยากจะเตือนเพื่อน ๆ ที่มีความคิดเหมือนผมคืออยากจะเลี้ยงกุ้งรวมกับปลา
โดยเฉพาะกุ้งใหญ่ ๆ อย่างเรนโบว์ คุณควรจะศึกษานิสัยมันให้ดีเสียก่อน
ผมเองไม่โทษกุ้งมันหรอกครับ แต่ผมผิดเองที่ไม่เข้าใจนิสัย หรือธรรมชาติของมัน
จึงเกิดเรื่องน่าเศร้าอย่างนี้ขึ้น
ถึงแม้ว่าเจ้าหมูอ้วนของผมมันอาจจะไม่ได้มีราคาแพงอะไรมากมาย
แต่ความผูกพันมันมีค่ามากกว่านั้น
.
.
ขอโทษนะเจ้าหมูอ้วนของชั้น
ชั้นผิดเองที่ทำให้แกต้องตาย
ขอให้แกไปสู่สุขคติ เกิดชาติหน้าก็ขออย่าให้เป็นปลาอีกนะ
ขอให้แกเกิดในที่ที่ดี ๆ
และขอบคุณสำหรับความน่ารัก ที่แกมีให้ชั้นมาตลอด
ลาก่อนเจ้าหมูอ้วน